Herşey güzeldi ama konuşma sonrasında çok güzel ve bence anlamlı bir sahne de yaşandı. Sinagog'da toplanmış Yahudiler hep birlikte Fransa Milli Marşını söylemeye başladılar. Tüm törende bence en can alıcı nokta buydu.
Biz Yahudiler yaşadığımız ülkeye bağlılığımız ile övünürüz. O memleketin başarıları bizi de sevindirir, yanlışları ve başarısızlıkları bizi de uzer her zaman.
Ben de kendi çocuklarımı iyi birer Yahudi olarak yetiştirmenin bir öğesi olarak yaşadıkları ABD ile de gurur duyan iyi birer vatandaş olmalarını görmekteyim. Evet İsrael bizim vatanımız ve belki de tek ve gerçek vatanımız. Ama bize kendi evlâdı olduğumuz hissini veren, himayesinde olduğumuz hissi ile bizden her zaman "mutesekkur" olmamızı beklemeyen bir yurdumuz da her zaman olabilir.
Fransa Yahudileri de bunu bugün bu şekilde vurguladılar.
Ben de kendi çocuklarımı her zaman gururlu, sadık birer Amerikan vatandaşı olmalarının iyi bir Yahudi olmanın bir parçası olduğu bilincinde yetiştirmekten , yetistirebilmekten ve bunu istekle yapabilmekten mutluyum.
Ne mutlu bu hissi gerçekten hissedebilene!
