Dun aksam dunyanin dort kosesine dagilmis Yahudiler yere oturup 1942 sene evvel ikinci defa kaybettigimiz yuvamizin , daha da onemlisi icimizde beraber yasadigimiz Yaratanimiz'in yakinligini kaybetmemizin agirligini hissetmeye calistik.
Bazen insanin akli almiyor bunu hissetmek nasil bu kadar kolay diye ?
Bazen de bu his o kadar uzak ki.
Ama soyle bir geriye bakinca bunun gittikce daha da kolaylastigini goruyoruz. Kisisel olarak bunu gun be gun yasayanlar oldugu gibi bir ulus olarak gittikce daha da boynumuzu sikan bir dugum gibi his ediyoruz.
5 sene evvel bugun Gazze ve Kuzey Shomron komunitelerinin acimasiz felaketten son anda bir mucize ile kurtulmalari icin dua ediyorduk. Olmadi. Bu komuniteler uzerine hurban geldi ve bunun sorumlulugunu tum ulus olarak tasiyoruz. Hemen ardindan bu 5 senen icinde olanlar ?
Askerlerimiz ve sivillerimiz olduruldu.
Bir kardesimiz Gazze'de Hamas'in cehenneminde esir.
Oldurulup kacirilan askerlerimizin arkasindan patlayan bir savas .
Guney'de Gazze'den guney yerlesimlerimize yagan fuzeleri durdurabilmek icin girisilen savas.
Kendisini savunmak icin ne yaparsa yapsin tum dunya tarafindan kinanan Israil. Bazen bu kinamalarin basini cekenlerin Goldstone ile sinirli kalmayan, J-street veya new Israel fund gibi utanc organizasyonlari olmasi. Ipekli lisanlar kullanarak bu hainlikleri Yahudiligin icindeki "pluralism" diye kimse bana satmasin lutfen , bugun bunlari yiyemiyecek kadar toklastik artik.
*******************************
Pentagon'a girmekten daha zor Kallar'da ibadet etmek zorunda kalanlar.
Bir zamanlar "shehina" ile birlikte olan bir ulusun evlatlarinin durumu.
Yasadigi toplumda dikkat cekmemek icin isimlerini bile degistirmek zorunda kalan Avraham , Yitzhak ve Yaakov'un shanli torunlari. Yahudi olmanin ayip olabilecegi hissi ile yasamanin agirligi.
*******************************
Ve tabii en buyuk teror: trafik kazalari.
Son 3 hafta icinde duyduklarimiz , trajediler.
Sabah evinden isine gitmek icin yola cikan ve daha arabasini calistirmadan oturdugu yerde noktalanan bir hayat mi? Geride biraktigi uc kizi ve esi mi?
Dedeleri ile tatil gecirmeye gelen kizlar ve trajik ucak kazasi.
Havuz kenarinda bir anda yuvarlanip bogulan iki yasindaki can mi?
Ve dun aksam trajik bir haber olarak gelen ama sabah eve ne kadar yakin oldugunu anladigimiz degerli Dan amcamizin acisi mi?
Tum bir millet olarak boynumuzdaki dugum gittikce daha darlasiyor. Insan yaslandikca mi bunu boyle his ediyor yoksa gercekten oyle mi?
Bilemiyorum.
Ama ben sanki bu sene bunu daha cok his ediyorum.
Yere oturup yas tutacagimiz son Tesha be'Av olsun bu.
Bundan sonraki Tesha be'Av'in sevinc ile insa edilmis Yerushalayim'de icimizde olmasi gereken , bizimle , bizim yuzumuzden galuta cikmis olan Shehina'nin donusu ile birlikte bir bayram olmasi dualari ile.
nizke be nehamat Tziyon ve binyan Yerushalayim...
YAKINDA :
